Paplašinātā meklēšana

Meklējam 'ļenka' mūsdienu pierakstā, oriģinālpierakstā un šķirkļu saturā

'ļenka' ir atrasts šādos šķirkļu elementos:

Šķirkļvārda mūsdienu pierakstā (26)

aizļenkarēt

àizļe̦n̂karêt Lis., taumelnd, wankend, ungelenk hin-, weggehen.

Avots: EH I, 37


kļenka

kļe̦nka, die Plappertasche Naud.: kļènka, kuo nu kļenksti kâ suns mēnesnīcā.

Avots: ME II, 239


ļenka

ļe̦ñka,

1): auch (ein Strick zum Ziehen von Böten)
PV.;

2): iet guorīdamies kâ ļ. PV.;

4): auch (ein Fetzen)
PV.; etwas lose Hangendes Stenden.

Avots: EH I, 770


ļenka

ļe̦ñka,

1) ein Tragband
Kokn. n. U., ein Strick, mit dem die Bote stromaufwärts gezogen werden; in dieser Bed. aus r. лямка "Trag- od. Ziehriemen";

2) ein schlaffer Mensch:
vai tāds ļe̦nka manu mājas guodu drīkst apķēzīt! Alm.;

3) [ļe̦ņ̃ka MSil.], eine Schlinge:
valga galu sasiet ļe̦nkā Treiden;

[4) ļe̦nka "ein noch am Kleide hangender Fetzen"
Morizberg; "kaut˙kas gaŗš, ļe̦gans, sapluosīts" Nitau].

Avots: ME II, 536


ļenkans

ļè̦nkans: auch (mit e̦n̂ 2 ) AP., Dunika, Iw.

Avots: EH I, 770


ļenkans

ļè̦nkans [Ronneb., C., ļe̦nkans 2 Preekuln, ļe̦nkans Behnen, Dond.], = ļe̦ngans: pastarītis palaiž pavadu itin ļe̦nkanu LP. V, 238. ve̦lns pa˙visam ļe̦nkans palicis V, 134, C. (Zu lìekt?]

Avots: ME II, 536


ļenkarans

ļe̦n̂karans 2 Salis, schlaff herunterhangend; faltig: ļe̦nkarana āda. cūkas tesmens ir ļ.

Avots: EH I, 771


ļenkaras

ļe̦nkaras, ļe̦nkares, die Fetzen, Lappen: ļe̦nkarēm (in Fetzen) kāja pakaļ le̦c Saul.

Avots: ME II, 536


ļenkarēt

ļè̦nkarêt, (ļe̦n̂karêt Lis.], -ẽju, tr., schlenkern, baumeln, hin- und herbewegen: žīds ratuos sēž un ļe̦nkarē kājas pār vāģu virsiem Apsk. Refl. -tiês Smilt., [ļè̦nkarâtiês C.], = ļankarâtiês: (kājas ļe̦n̂karējas (hangen schlaff) pār vāģu malu Lis.]

Avots: ME II, 536


ļenkaris

[ļe̦nkaris, seltener ļankaris. Adv., schlaff, herabhangend, baumelnd: valgs stāv ļe̦nkaris; ruoka nuokarājas ļe̦nkaris; viņš iet kâ ļe̦nkaris ("grīļuodamies, nuoliekdamies uz vienu pusi") um Mitau.]

Avots: ME II, 536


ļenkariski

ļe̦nkariski, Adv., schlaff (?): tas tik ļ. ratuos sēdēja, ka izkrita laukā, gļuži kâ bez luocekļiem un satura tuo dievs būtu pasaulē palaidis Ciema spīg. 67.

Avots: EH I, 771


ļenkarkāja

ļe̦nkarkãja, der Klumpfuss: kas tad tevi, tādu ļe̦nkarkāju aicinās? Alm.

Avots: ME II, 536



ļenkars

ļe̦nkars,

1): vāciešam, le̦nkaram ("?") BW. 35069, 1 var.;

2): ļe̦ñkari "kankari" PS., Serbig., Smilt.

Avots: EH I, 771


ļenkars

[ļe̦nkars,

1) ein Schwächling Papendorf,
Wid.; ļe̦n̂kars 2 "nuolaidīgs cilvē̦ks, kas iet ļuodzīdamies" Ruj.; ļè̦nkars Trik. "ein leichtfertiger Mensch, der zu faulenzen liebt";

2) ļe̦nkars Mitau, Wolgunt, ļe̦n̂kars 2 Stenden, etwas lose und schlaff Herabhangendes,
(ļè̦nkars 2 Mar., ļè̦nkaris 2 Nerft) ein Fetzen: drēbes saplē̦stas ļe̦nkaruos.]

Avots: ME II, 536, 537



ļenkata

ļe̦nkata PV., =ļe̦nkaša: guovij tesmens vēl kâ ļ.: nebūs tik drīz slaucama.

Avots: EH I, 771


ļenkatāt

ļe̦nkatât. PV. "= linkât": zaķis savvaļā lē˙nītiņām ļe̦nkatāja. Refl. -tiês PV., = ļankarâtiês: ļe̦nkausim skrejuot lielās ausis ļe̦nkatājās.

Avots: EH I, 771


ļenkausis

ļè̦nkàusis 2 Lub., [N.-Peb.], lè̦nkàusis 2 Bers., ein Wesen mit herabhängenden Ohren: cūkai ausis stāv nuoļe̦kušas, kāpēc arī vepri sauc par ļe̦kausi, le̦nkausi Etn. IV, 130. Sprw.: kur muižas cūka, tur tâ le̦nkause arī pakaļ, sagt man von einem armen, einfachen Menschen, der sich gern in reichen, vornehmen Kreisen bewegen mochte.

Avots: ME II, 537


noļenkarāties

[nùoļe̦nkarâtiês, abreissen (intr.), zerfetzte Kleider bekommen: Pēteris pa˙visam nuoļe̦nkarājies; ļe̦nkari vien karājas Mitau, Wolgunt.]

Avots: ME II, 814, 815


paļenka

paļe̦ñka: ein Abschauer an der Riege für Wagen und Schlitten (mit e̦n̂ 2 ) Kal.

Avots: EH II, 153


paļenka

paļe̦ñka, ein Anbau an der Vorratskammer (Klete) Katzd.

Avots: ME III, 65


šļenka

šļe̦nka,

1): auch (mit e̦ñ) Kaugershof;

2): saimnieks savu meitu teica; kas tuo šļe̦nku ("?") nepazina? gultā tai saule lēca, gultā saule nuorietēja Tdz. 42482.

Avots: EH II, 645


šļenka

šļe̦nka,

1) = šļanka I 1, ein Tropfen, ein Rest einer Flüssigkeit auf dem Boden des Gefässes Trik.;

2) comm., einer, der schlaff, schlenkernd geht.
Zur Bed. 2 vgl. etwa sle̦nka (?).

Avots: ME IV, 70