dusmas, [dusma Glück IV Mos. 25, 11, dusme L. W. 1922, I, 1 1 ], der Zorn, Groll, gew. der Pl., der Sing. äusserst selten (bekannt nur in der Phrase par dusmu (= ļaunu) neņemt,nicht übel nehmen.[viņam uznāca dusma Bers. man bij dusma par tādu darbu Planhof]). man palika dusmas,ich wurde böse.man iedegās sausas od. svē̦tas dusmas. dusmas aizduot,erzürnen;dusmas izlaist,auslassen;d. ņemt BW. 11750, fassen;d. turēt,hegen;dusmas pāriet, rimst,vergeht, verraucht;dusmas nuorīt,verbeissen;d. remdēt,besänftigen.viņš aiz od. nuo dusmām zils, spļauj uguni, sper, zemes gaisā, sprāgst nuo ādas laukā. nuo dusmām (Var.: es dusmās BW. 13730, 19) nezināju, kur piesiet kumeliņu 13730, 29. dusmās sirds nepruot, kas labs, kas ļauns. ļaunam ātras dusmas. dusmu pūce,ein böses Frauenzimmer;dusmu pūķis,ein böser Bursche, Mann BW. I, S. 804, 101 1. Zu dusêt"keuchen"[eigentlich starkes Pusten als Folge von Erregung; vgl. ae. anda"Zorn": an. andi"Atem" und Leskien Abl. 295 und Nom. 426 und Persson Beitr. 653].