ciẽkurs, dial. ciẽkuris Lautb. L. 32, ciẽkur̃zis PS., cierkuzis Bers., ciekursis Janš., der Tannenzapfen:vāvere jau neies ciekuru pirkt. [Zu le. (kur.) cinkuris, li. kankórėžis od. kenkórožis dass.; nach Būga Aist. St. 135 u. 177 ist kenk - hier - wegen li. kìrkužė dass. - dissimilatorisch aus *kerk - entstanden (zu karāties"hangen"?).]
iẽkurs: auch AP., Frauenb., iêkurs2 Salis n. FBR. XV, 64, iẽkuri auch Ramkau, Seyershof, N.-Wohlfahrt: skali bij galvanais uguns iekurs Linden in Kurl. nevar iekurt bez iekuriņiem Ramkau.
iẽkurs, [ìekurs C.], gew. Pl. iẽkuri, auch iekurasPraulen, trockenes Holz, trockene Birkenrinde u. a. zum Anzünden, Einheizen:lūdzis dažas uogles iekuram. sevišķi paegļus ieliek par iekuriem Etn. III, 71. iekuriem ņem... cīpslainuo, ieplê̦stuo pagali! Vīt. 53.
piẽkurs: auch Schnehpeln n. FBR. XVIII, 20; nav man laba piekuriņa Tdz. 52328. sveķainā (malka), kas dȩr piekuram Virza Straumēni 14; das Vorfeuer vor dem Backofen Puhren, Schnikkern, Wilzen, Zabeln.
če̦ñkurs [Neuenb., Salis, Ronneb., čè̦nkurs2 Lis., če̦nkurs Morizberg], die Traube, der Büschel:riekstu č. Niedra. man zied ruozes če̦nkuriem (Var.: ķe̦karā, ķe̦karuos) BW. 52; n. U. auch ein Tannenzapfen; [Rasenstück im geackerten Felde U.]; auch Krümmung, Buckel. [Vgl. ce̦ñkurs und ciekurs.]