luntēt
luntêt, -ẽju, tr.,
1) [luñtêt Jürg.], hauen, schlagen mit der
lunte;
2) einhauen, schlürfen:
nu atradu piestā putru luntējam BW. 19407, 15.
Avots: ME II, 514
1) [luñtêt Jürg.], hauen, schlagen mit der
lunte;
2) einhauen, schlürfen:
nu atradu piestā putru luntējam BW. 19407, 15.
Avots: ME II, 514