stibât,
-ãju,1) auch
stibuôt Gr. - Jungfernh.,
(mit etwas Schwerem Mar.)
schlagen, durchprügeln Kromv. n. U., Janš. Precību viesulis 84:
stibā pa mugaru! Mar. n. RKr. XV, 138;
2) auch
stibuôt U.,
"mit steifen Füssen gehen" Mar.,
schwerfällig daherwandern Seew, n. U.,
lahmen Lems., Kokn., Salis n. U.:
stibā vien uz priekšu! gan vakarā atpūtīsies Mar. n. Rkr. XV, 138.
klibuodams, stibuodams (Juods nuo pekles ārā vilkās) De̦glavs Rīga II, 1, 160.
Zu stiba.Avots: ME III,
1064