brakšķināt

brakšķinât [brãškinti], kracen machen, Lärm hervorbringen: tur vajaga ze̦lta piešu, kas grīdiņu brakšķināja BW. 24098, 1. Refl. -tiês, poltern, krachen: nāc ārā, nāc ārā, kuo krūmuos brakšķinies? BW. 13473.

Avots: ME I, 323