dencis

deñcis [Ruj.], ein Knabe von 13 od. 14 Jahren. dencis ir zē̦ns, kas,gana gadus beidzis, sāk pie lauka darbiem iet Ruj., Krem.; ein kleiner, derber Junge U.; [dèncis 2 Laud., ein unartiger Junge. - Wohl zu de̦nkts.]

Avots: ME I, 454, 455


dencis

deñcis: auch Salisb. (mit der Bed. wie in Ruj.); ein (kleines) Kind Naukschen, Seyershof.

Avots: EH I, 315