dimba

dim̃ba,

1) das Malheur, Unglück:
re nu, kâ jūs būtu bez manis dimbā iedzīti LP. IV, 219, Etn. I, 59, II, 129, Stockm.;

2) das Gefängnis:
dimbā likt, ins Gefängnis werfen Grünh.;

3) Ochsenziemer
AP.

Avots: ME I, 467


dimba

I dim̃ba,

2): auch Gr.-Essern n. BielU. - Vgl. timba II.

Avots: EH I, 320


dimba

II dimba Elger Diction. 102 "strepitus, crepitus".

Avots: EH I, 320