drēbt

[I drêbt, -bju, -bu, schlagen Warkh., Mērdzine.]

Avots: ME I, 497


drēbt

II drêbt 2, [drēbju, drēbu um Bauske; der Inf. drēbt auch in Domopol und Zaļmuiža mit einem angeblichen Präs. drāb (sniegs drāb; wohl mit ostle. ā aus ē̦); vgl. li. drė˜bti "Breiiges werfen, dass es spritzt"], schlacken (von feuchtem Schneegestöber). [Zu sladrabs "ein Schlackenwetter", gr. τρέφειν "eine Flüssigkeit dicht werden lassen", an. draf "Abfall", drafli "gekäste Milch", mnd. draf "Treber", nd. drabbe "Schlamm, Bodensatz", norv. drevja "weiche Masse" u. a., s. Berneker Wrtb. I, 225, Fick Wrtb. III 4, 202 f. und Boisacq Dict. 353.]

Avots: ME I, 497, 498


drēbt

II drēbt,

1):. allzu reichlich schneien; reichlich rieseln
Līvāni, Nautrēni (prs. drêbju);

2) "fallen"
Bērzgale (prs. drê̦bu). ‡ Subst:, drē̦bums Bērzgale "nejaušs kritiens"

Avots: EH I, 333


drēbt

III drêbt, prs drêbju Oknist, zerreissen (tr.); zerfetzen (Kleider, Schuhe).

Avots: EH I, 333