dīceklis

I dīceklis,

1) der Sperling, Spatz
RKr. VII, 90; (vgl. dīcinieks);

[2) dîceklis 2, dìceklis 2 Mar., jem., der viel zu heulen pflegt
Salis, Daiben, Fest. u. a.; auch von einer Kuh: kâ dìcekle 2 Mar.;

3) dìceklis 2 N. - Schwanb., Anlass zu dīkt: tai guovij jau ir dīceklis, t. i. kāda kaite, kādēļ tā dīc].

Avots: ME I, 476


dīceklis

[II dīceklis "ein müssig lebender Mensch" Budberg.]

Avots: ME I, 476