dĩvelêt, -ēju, tr., reissen, quälen, peinigen [Erlaa]: citur iešu, citur iešu, citur puišu dīvelēt BW. 11010. kuo tu mani tik traki dīvelē? vai gribi mani gluži nuomocīt? Refl. -tiês, unruhig sein, sich unruhig gabärden: nu tu man tik dīvelējies; nuodīvelēsi tās pašas nee̦sošās pastalas Naud. [Bei U. (aus Salisb.) in dieser Bedeutung auch das Aktivum.]

Avots: ME I, 479

dĩvelêt: wiederholt teissen (tr., mit ì ² ) Līvāni; schütteln, schaukeln Salis; bewegen; sich abarbeiten lassen AP.; viel beschäftigen (arbeiten lassen), viel benutzen (mit ì ² ) Sonnaxt (d. zirgu, nazi); abplagen Warkl. Refl. -tiês: auch AP.

Avots: EH I, 326