izkraũt [li. iškráuti], tr., aus -, abladen, auspacken: ve̦zumu, lietas nuo ratiem.

Avots: ME I, 754

izkràkt, intr., ausschnarchen; izkrācis, verfallen, verschmachtet Manz., Oppek., Peb., Refl. - tiês, ausschnarchen: nu viņš diezgan izkrācies.

Avots: ME I, 754

izkŗaũt,

1): auch Dunika;

2) einen Schlag versetzen
Dunika: es viņam reiz stipri izkrāvu.

Avots: EH I, 459

izkraũt, ‡

2) = sakraũt: kad luobjas, tad izkraun (mit ostle. iz- für uz-?) pa dienu pa kubikam Kaltenbr.

Avots: EH I, 458