izpèizêt, tr.,

1) verschleudern, vergeuden, vretun: viņš visu savu mantu izpeizējis Lös. n. Etn. IV, 34;

2) zum besten haben, ausnarrieren Lös. n.
A. XIV, 480. Bers., Lub. Vgl. išpeĩzoti "истратить попусту."

Avots: ME I, 779

izpèizêt,

2): uotru brangi i. ("pārmācīt") Gr.- Buschh.; ‡

3) = ‡ izpêisèt ² 1 Gr.-Buschh. ‡ Refl. -tiês, sich bei einer verwickelten Arbeit abmühen Druw. n. RKr. XVII, 72: e̦smu visādi izpeizējies, bet saplīsušā tīkla nee̦smu varējis sataisīt.

Avots: EH I, 470