kaukāt

kaũkât [serb. kù`kati "wehklagen", poln. kukać "schreien"], - ãju, freqn. zu kàukt, wiederholt heulen: kaukā zvani Rainis. vēji kaukā. [Refl. -tiês, einander zurufen, satikties: gani kaukājas.]

Avots: ME II, 173