kluncēt

[kluñcêt, humpeln, hinkend gehen Frauenb.]

Avots: ME II, 235


kluncēt

I kluñcêt: aus nd. kluntsen "plump und im Gehen schwerfällig treten", s. Sehwers Unters. 52.

Avots: EH I, 623


kluncēt

II klùncêt 2 ,

1) gierig essen
Bers.;

2) = kluñkstêt 1: putra vē̦de̦rā klunc Druw.

Avots: EH I, 623