kvankstēt
kvan̂kstêt,
kvankšķêt, kvan̂kšêt [C., Fest.],
-u, -ẽju,1) belfern, Unsinn schwatzen, laut sprechen: suns kvankš Vīt.,
[kvankst Tirs.]
kuo tu kvanksti? Smilt., Mat. ;
[2) kvan̂kstêt 2 Bauske,
schluchzen.] Vgl. kvenkstêt und li. kvánkšti "röchelnd atmen".Avots: ME II,
351