kāpe

I kãpe, s. kãpa I.

Avots: ME II, 192


kāpe

II kâpe [Kr., Kl., Erlaa], gew. kâpurs, die Konhraupe Bers., Kaul., die Raupe - "weil sie [d. h. diese Raupen] vor ihrem Verpuppen die Wände hinanzusteigen pflegen" Mag. IV, 2, 119: tās kāpes ēde visu, kas dārzuos aug Amos 4, 9. kukaiņi un kāpes (kāpuri) ir nuoē̦duši Joel 2, 25. lai nenuoē̦stu kāpes stādiņu K. Müller. [Wohl nicht (woran Fick Wrtb. I 4 , 19 J. Schmidt KZ. XXV, 77 und Hirt BB. XXIV, 26 gedacht haben) zu ai. ved. kapanā "Raupe, Wurm", sondern (nach Prellwitz Wrtb. 2 206) zu kâpt "klettern, steigen".]

Avots: ME II, 192


kāpe

II kâpe: auch AP., Fest., Oknist, Prl., Saikava.

Avots: EH I, 601


kāpe

III kâpe 2 , in saules kāpe, die Zeit, da die Sonne niedrig steht, gegen Abend geht Dond.: rudzus pabeidzām ievest pa saules kāpi.

Avots: ME II, 192