lìecinât, tr., zeugen, bezeugen: tuo daudzi daudzināja un stipri liecināja Aus. Subst. lìecinãjums, das Zeugnis; lìecinâšana, das Zeugen; lìecinâtãjs, der Zeuge.

Avots: ME II, 492

‡ II liecinât, krümmen (od. krümmem lassen?): es savam kumeļam uoša lùoku liecināju Tdz. 51228 (ähnlich 51229).

Avots: EH I, 751