liekns,

1) (lìekns ² Kr.], auch:
lieknējs Aps., niedrig liegend U.; [liêkns ² Ruj., feucht und humusreich: liekna zeme; zu liẽkna];

2) = lieks

I Spr.

Avots: ME II, 495

II liẽkns (unter liẽkna): ein sumpfiger Wald; eine sumpfige Stelle, wo Bäume nicht recht gedeihen (mit iê ² ) Dunika; braukuši pa ze̦miem, līdze̦niem liekniem un mīkstām ... līkņām Janš. Mežv. ļ II, 359 (ähnlich Nīca 9); eine grosse Wiese (mit iẽ ) Frauenb.; lìekns "?" Blieden n. FBR. XVI, 95.

Avots: EH I, 753