meñdžîgs,

1) fix
[Dunika], gewandt, pfiffig Bauske, Annenburg, Katzd.: kur tad tu šuodien tāds mendžīgs? vakar ar gaŗiem kauliem vien staigāji Katzd.;

2) geneigt etwas an sich zu raffen, gierig nach etwas
LKVv.

Avots: ME II, 601

meñdžîgs,

1): auch ("veikls, izmanīgs, ātrs") OB.: kur tu tik meñdžīgi skrej? Dunika.

Avots: EH I, 780