I miẽsts, [miêsts ² AP.], Demin. verächtl. miẽstelis, [miesta Glück I Chron. 7, 54; Judith 4, 5; 15, 7; Makk. 14, 16], den kleines Städtchen, ein Flecken. Nebst li. miẽstas und apr. mestan aus slav. město.]

Avots: ME II, 655

I miẽsts: uz mìesteņu ² ... zīļu pirktu BWp. 2217, 2; eine Gruppe von einander nahen Bauernhöfen (mit ìe ² ) Lös., Lub.; in Meselau nennt man so nur eine bestimmte Gruppe und die Bewohner derselben - mìestenieši ² .

Avots: EH I, 825

II miests, gew. das Demin. miẽstiņš, süsses Bier Oberl. n. U., [ Honigbier, Met Bers., Bielenstein Holzb. 304]: tē̦vi e̦suot ne̦suši muciņas "putuojuošā miestiņa" A. XX, 600. puisīt[i]s meitu aicināja: nāc, meitiņa, miestu dzert! - dzer, puisīti, tu pa˙priekšu, tu pats miesta darītājs! BW. 19784. [In Ruj. u. a. miẽstiņš, = alus, Bier. Nebst li. mieštinis "mit Honig süss gemacht (z. B. von Bier)" zu le. maisīt, li. miẽšti "mischen, mit Honig süssen".]

Avots: ME II, 655