nagla, Demin. verächtlich naglele̦, der Nagel (eiserner): Sprw. pie vienas naglas daudz zaķu pakaŗ. [kâ nagla U., wie angenagelt.] suņa (suns Bers., [Wolm.]) nagla, der Hunsnagel (prov.), ein Geschwür. - [Nebst li. nagla Lit. Mitt. I, 69 und estn. nagl aus mnd. nagel.]

Avots: ME II, 687

nagla: dat.-instr. plur. naglītēm BW. 14191, 7 var.; lai sit naglu galiņā BW. 10090. ar pakavu nagliņām 14191, 7. klāt kâ n. ("katrā ziņā") Lesten n. FBR. XV, 31.

Avots: EH II, 2