pļe̦kât, -ãju,

1) mit der flachen Hand schlagen, etwas Weiches, Klebriges werfen, plätschem
Wid.: kam, pīlīte, tu pļe̦kāji, kam sajauci ūdentiņu? BW. 11903;

2) klatschen, bösen - Leumund verbreften
Ramelshof. Refl. -tiês, waten: ilgi pļe̦kājās pa slapjuo tīrumu un nevarēja tikt uz ceļa Dunika. Vgl. plekšêt 1 u. 2.

Avots: ME III, 368

pļȩkât,

1): (bȩ̄rni) skrēja mums pakaļ, pļȩkādami savām... kājelēm pa dubļiem Jauns. Raksti VI, 343. Refl. -tiês,

1): auch Seyershof; ‡

2) sich mit einer breiigen Masse (Lehm, Kot, Teig) abgeben
Seyershof; ‡

3) verschwenderisch mit etw. umgehen
Dunika: p. ar naudu, ar trumpām.

Avots: EH II, 307