rantēt

rantêt, -ẽju Tals., abranden, den Rand abhauen, beschneiden St.: ve̦se̦lus kuokus - nerantē̦tus LP. VII, 186. Ableitung vom entlehnten rañte "Rand".

Avots: ME III, 477


rantēt

II rantêt, = ran̂tît 2 1: sāk (kuoku) r. pušu Pas. IX, 470 (aus Siuxt).

Avots: EH II, 354