rēcināt

rēcinât (li. rèkinti) C., N.- Peb., fakt. zu rēkt, schreien, brülien machen Wid., Warkl., Gr.-Buschhof, Schwanb.

Avots: ME III, 517


rēcināt

rẽcinât: auch (mit è 2 ) Auleja (r. cūku), Lös., Lubn. (r. bē̦rnu).

Avots: EH II, 368