skrudzēt

skrudzêt, -ẽju,

1) zusammendrehen, -drillen
Bielenstein Holzb. 572; kräuseln (vom Haar, im VL. gebr.) U.;

2) sich zusammendrillen (von der Schnur gesagt, die gedreht wird)
Biel. n. U., Frauenb., Dond., Wandsen, Siuxt. Refl. -tiês Deg., sich kräuseln: sukrs diegs skrudzējas Ahs. n. RKr. XVII, 52.

Avots: ME III, 898