suntene

sùntene 2 Mar. n. RKr. XVlI, 138, Golg., Schwanb., woraus suntana N. - Rosen n. FBR. VIII, 42 (mit ùn 2 ), Oppek. n. U:, ein grosser Hund (verächtlich); suntanīte, ein kleiner Hund (verächtlich); auch ein unverschämtes Kind Oppek. n. U. - Zu got. hunds u. a., s. Le. Gr. 215, Osthoff Parerga 241, Persson BB. XIX, 282 und Beitr. 585.

Avots: ME III, 1123