talērķis

talērķis U., talēķis, tale(r)ķis Bielenstein Holzb. 283, talieķis RKr. XIV, 91, = šķĩvis, der Teller: talēķīšus saplēsīšu BW. 26209, 1. Aus einem mnd. Deminutiv *tallör(e)ken (zu tallôr "Teller").

Avots: ME IV, 127