tauret

I tàurêt Wolm,, (mit aũ) Jürg,, (mit àu ²⁾ Kl., (mit aû ²⁾ Iw., auf dem Horne blasen: mednieki taurē Jürg. viņi taurēja ar taurēm Jos. 6,13. jādami taurēja BW. III, 1, 87. ze̦lta taures taurē̦dami BW. 2221, 8 var, dzird taurieti taurējam 23726, gājis . . . un taurējis LP. V, 76; stark (heulend, pfeifend) blaseu: vējš sāk taûrêt ² Ahs.; laut weinen Jürg., AP. (mit aũ), Golg., Sessw. (mit àu ^2), Gr.-Buschhof (mit aû), Dond., Stenden (mit aû ^2). Refl. -tiês, um die Wette taurêt Schujen, Sermus, Smilten: divi gani sāka tàurēties; blasend einander von sich zu wissen geben Bauske, Tirsen. Subst. taurêšana, das Blasen auf dem Horn: nelaiķi izvadīti uz kapiem ar dziedāšanu un taurēšanu Vēr. v. J. 1904, S. 551, taurê̦tãjs, ein Hornbläser: tuorņa taurē̦tājs Vēr. II, 22.

Avots: ME IV, 139