vencēt

veñcêt Nötk., Wandsen, -ẽju, schlagen, prügeln Meiran (mit èn 2 ), Druw. n. RKr. XVII, 85: viņš tuo labi vencēja ar dūri Druw. n. Etn. II, 81; in Meiran auch: eilig tun. Aus ventêt . zvecêt resp. encêt ?

Avots: ME IV, 536