vientulis
viêntulis (li. vientulis bei Miežinis und bei Juškevič unter abrinė), f. -le,
1) wer vom Paar allein übrig geblieben
L.; ein Einsiedler U., ein Einsamer: e̦smu vientulis sēdējis Glück. vientulis putns Glück. vientulim dzīvuot pasaulē Aps. J. 1II, 5. Der gen. s. auch adjektivisch: šai vientuļa vietā LP. VI, 1030;
2) ein bejahrter Junggesell
Frauenb. Falls nicht etwa aus dem etymologisch verdunkelten vienturis nach den vielen Personenbenennungen auf -ulis (z. B. vienulis) umgebildet, etwa zu tuļāties und poln. tułač się "sich herumtreiben"?
Avots: ME IV, 667
1) wer vom Paar allein übrig geblieben
L.; ein Einsiedler U., ein Einsamer: e̦smu vientulis sēdējis Glück. vientulis putns Glück. vientulim dzīvuot pasaulē Aps. J. 1II, 5. Der gen. s. auch adjektivisch: šai vientuļa vietā LP. VI, 1030;
2) ein bejahrter Junggesell
Frauenb. Falls nicht etwa aus dem etymologisch verdunkelten vienturis nach den vielen Personenbenennungen auf -ulis (z. B. vienulis) umgebildet, etwa zu tuļāties und poln. tułač się "sich herumtreiben"?
Avots: ME IV, 667