zîst (li. žísti "saugen""), zîžu (3. praes. zīd [= li. žìnda] Janš. Dzimtene V, 436 und Līgava I, 234), zîdu, saugen: Sprw. zīž kâ dêle JK. II, 119. mīļš teļš divas guoves zīž Br. sak. v. 1254. - Part. praes. pass. zîžamais, die Muttermilch Frauenb., Siuxt. Refl. -tiês, sich (aus)saugen (wie Kühe zuweilen zu tun pflegen) Siuxt: kad guovs zīžas, tā nav glābjama kaite Siuxt. - Subst. zîšana, das Saugen; zîdẽjs, wer saugt, der Säugling: kur tu liki zīdējiņu? BW. 35093. Vielleicht (s. Bechtel Lexil. 233 und Walde Vrgl. Wrtb. I, 552) zu gr. νεογιλλός "seit kurzem saugend".

Avots: ME IV, 736

zîst: zīduots bē̦rns Lng. žîžamaìs ² Siuxt "zîdals". Zur Etymologie vgl. H. Pedersen Rev. des ét. ide. I.

Avots: EH II, 810