šņurkstēt
šņurkstêt U. (mit -gst- ), Wid., -u, -ẽju,
1) auch šņurkstît U. (mit -gst geschr.), šnurgstīt St., -u, -ĩju, (mit der Nase) schnurgeln (de̦guns šņur̂kst Ogers-hof); sich zu weinen anschicken Saikava, Sessw. (šņurkstêt), Bauske (šņur̂kstêt 2 ); leise weinen Gr.-Buschhof, Warkl. (šņurkstêt); laut und schnurgelnd weinen Dond., Nigr. (šņur̂kstêt 2 ): raud, ka šņur̃kst vien Wandsen;
2) schwirren:
irbes aizlaidās, ka šņur̃kstēja vien Arrasch. Vgl. ņurkstêt.
Avots: ME IV, 99
1) auch šņurkstît U. (mit -gst geschr.), šnurgstīt St., -u, -ĩju, (mit der Nase) schnurgeln (de̦guns šņur̂kst Ogers-hof); sich zu weinen anschicken Saikava, Sessw. (šņurkstêt), Bauske (šņur̂kstêt 2 ); leise weinen Gr.-Buschhof, Warkl. (šņurkstêt); laut und schnurgelnd weinen Dond., Nigr. (šņur̂kstêt 2 ): raud, ka šņur̃kst vien Wandsen;
2) schwirren:
irbes aizlaidās, ka šņur̃kstēja vien Arrasch. Vgl. ņurkstêt.
Avots: ME IV, 99