sadzel̂dêt,
1) auch
sadzel̂dît, dzelst%C3%AEt">sadzelstît, sadzel̂dinât, tr., freqn.,
wiederholt zerstechen, versengen, verletzen: seja sūkstēt sūkstēja, kâ nātrēm sadzeldīta Saul. III, 89.
ruokas sadzeldēsi Zalktis I, 68.
nātras sadzelstīja kājas Lis.;
2) (vom Winde) dicht zusammengedrückt und hart werden: sniegs sadzeldējis N.-Peb. n. Latv. Saule 1927, S. 617 (vgl.
nùodzeldêt 2). Refl.
-tiês, sich zerstechen, sich versengen: sadzeldināties nātrēm Pampeln.
Avots: ME III,
620