krākakŗãka: kuo tad nu vēl ... kŗāc kâ k. (von einem weinenden Kind) Janš. Līgava I, 245.Avots: EH I, 665
krākažiņaskrākažiņas, = kràcẽji, der Nasenrachen, caurumi, kas savienuo de̦gunu ar muti Lös. n. Etn. IV, 97. Zu kràkt.Avots: ME II, 265
krācējskràcẽjs Wolm., C., kŗâcẽjs 2 , der Schnarchende, Krächzende; der Pl. krācēji,1) der Nasenrachenraum: krācēji = krākažiņas, caurumi, kas savienuo de̦gunu ar muti Lös. n. Etn. IV, 97, [Lub., Fest.];2) "grumbulainums pie aukslējiem, īpaši suņiem un kaķiem" Druw. Etn. II, 161.Avots: ME II, 265