ju

I ju Hasau, BW. 8450 (aus Dond.), = jau. [Vgl. Le. Gr. 479; s. auch juk.]

Avots: ME II, 115


ju

I ju: auch Pas. III. 368 (aus Dond.).

Avots: EH I, 565


ju

II ju (hochle.), verkürzt aus > schriftle. juo,

1) wenn
(für schriftle. ja) N.-Schwanb., wofür (aus juo) mit noch erhaltener Länge in Buschh.;

2) ju - ju, = juo - juo: ju pliks, ju traks Lettihn.

Avots: ME II, 115


ju

II ju,

2): auch Oknist n. FBR. XV, 185, Kaltenbr.;

3) = juõ 2: Pric[is] pa[r] visiem man ju mīļš FBR. IV, 68 (Dond.).

Avots: EH I, 565


ju

III ju Adolphi 236, = juo, denn. [Wohl proklitisch aus juo gekürzt.]

Avots: ME II, 115


ju

III ju: auch Oknist n. FBR. XV, 185.

Avots: EH I, 565


ju

ju-, als Praefix in dem sogenannten Debitiv statt jà-, aber nicht zur Bezeichnung der Notwendigkeit, sondern

a) des Mittels: man nav jubrauc, ich nabe nichts zum Fahren.
ienes ūdeni jumazgājas, bringe Wasser zum Waschen Kaul.;

b) des Ortes, wo die durch den Debitiv ausgedrückte Tätigkeit stattfindet:
es vedīšu tev zīda šņuores vilnānītes jukaltē, ich werde dir seidene Schnüre bringen zum Trocknen der v. Mag. XVII, 105. nav telīšu jupagana, ich habe keinen Ort zum Weiden der Kälber. lai stāv zaļš uozuoliņš bitītēm julīguo BW. 29105;

c) das Praefix ju- vertritt den Akk. Sing. eines Relativpronomens: man nav juē̦d, ich habe nichts zum Essen,
kuo ēst. [Vgl. Le. Gr. 685.]

Avots: ME II, 114, 115