kāst

I kãst (li. kóšti), [kàst Trik., Wolm.], - šu, - su, seihen: pienu. grib bitīte me̦du kāst caur uozuola lapiņām BW. 14903. kāšamie spannīši, die Milcheimer, in die die Milch geseiht wird. alu kāst, Bier füllen: piecas mucas kāsumā, trejdeviņas piepildīju BW. 19844. [Zu serb. kà`ša "Brei"; s. Zubatý AfslPh. XVI, 395 und Berneker Wrtb. I, 493.]

Avots: ME II, 204


kāst

I kãst,

1): auch AP., Frauenb., Iw., Orellen, Ramkau, Seyershaf, Siuxt, Strasden, (mit à ) N.-Wohlfahrt, (mit à 2 ) Auleja, Kaltenbr., Liepna, Mahlup, Uknist, Saikava, Sonnaxt, Warkl., Zvirgzdine. alu kàst 2 (in Fässer giessen)
Kaltenbr.; ‡

2) stark regnen
Orellen: lietus tâ kãsa, ka visi grāvji pilni;

3) prügeln
(mit ã ) Frauenb.

Avots: EH I, 606