kalpot

kal˜puôt,

1) intr., dienen:
bildēm Kundz. kāds puisis salīga pie ķēniņa kalpuot LP. II, 55;

2) (selten) bedienen:
lai māsiņa gana mīļa, mūžam brāļus nekalpuoja BW. 11996. Subst. kal˜puôtãjs, der Dienende, die Dienstperson, die eine unbestimmte Zeit dem Arbeitsgeber dient.

Avots: ME II, 144


kalpot

kal˜puôt,

2): šai divi vē̦de̦ri jākalpuo (sie muss zwei satt machen)
Seyershof. ‡ Refl. -tiês, einander (be)dienen Stender Deutsch-lett. Wrtb. (unter "aufwarten").

Avots: EH I, 579