I klâstît [C., Kl., Arrasch, Warkh., Kr., Jürg., Trik.] klãstît [li. klóstyti] Smilt., [PS., Lautb., Selg., Gr. - Essern, klâstît ² Bauske, Dond., Ruj., Salis], - u, - ĩju, tr., freqn. zu klât,

1) fortgesetzt breiten, spreizen, decken:
es pa zemi neklāstīšu savu linu paladziņu BW. 24861. audēji aude̦klus tirgū klāsta JR. IV, 99. es neklāstīšu savus uzskatus Stari I, 182;

2) wiederholt im Buche aufschlagen
Lub., U. Refl. - tiês, sich fortgesetzt bedecken: gan tu biji klāstījies ar ve̦ciem kažuokiem BW. 24985.

Avots: ME II, 218

I klâstît,

1): auch (mit â ² ) Frauenb.; ‡

3) ausplaudern; erzählen
Salis: nu jau klãsta atkal. par tuo pašu lietu.

Avots: EH I, 612

II klāstīt, den Staub vom Korne in der Tenne mit einem Sacke abschlagen St. [Wohl zu li. klė˜sti (prs. klesčiù) "сметать колосься при вѣянiи"; zum Vokalismus vgl. z. B. plātīt neben plèst.]

Avots: ME II, 218