I kniẽtêt [li. knietė̕ti "прозябать, произрастать",]

1) keimen, spriessen:
knietē̦dama ruoze... Br. 182;

2) keimen machen
Etn. IV, 97: miežus iesalam knietēja ik nedēļas Apsk. 1903, 657.

Avots: ME II, 249

II knietêt U.[li. knietéti "свербѣть, зудѣть"] = kniest I.

Avots: ME II, 249

II knietêt, ‡

2) lausen
(mit iẽ ) Stenden: suns knietē blusas.

Avots: EH I, 632

III knietêt U., Ahs., = kniedêt.

Avots: ME II, 249

IV knietêt, ein Schallverbum zur Bezeichnung des Geräusches, das Mistkäfer machen U.

Avots: ME II, 249

V kniẽtêt, - ẽju, Dunika, Wandsen, hastig (fr)essen.]

Avots: ME II, 249

V kniẽtêt: auch Frauenb.; tad ta nu visi dūšīgi knietē ("?") ēst! Ahs.

Avots: EH I, 632