knist [li. knìsti (prs. knintù) "пускать росток"], knìtu, knitu, keimen, hervorbrechen (vom nach oben gehenden Keimteile) U.: pļavā pirmā zāle knita Lautb., [Salis.] Vgl. knietêt.

Avots: ME II, 247

I knist: eglītēm zaru galuos ... pampst, briest un knīt ... apaļi knuzuļi Jans. Mežv. ļ. II, 468.

Avots: EH I, 631

‡ II knist (li. knìsti "aufwühlen"), praes. knišu, graben, wühlen, (rakņāt) Rutzau n. FBR. VIII, 135: suvē̦ni kniš.

Avots: EH I, 631

‡ *III knist, zu erschliessen aus ‡ apknist II.

Avots: EH I, 631

‡ *IV knist, zu erschliessen aus ‡ izknist III.

Avots: EH I, 631