lâdêt, - u, - ẽju, fluchen, schimpfen: Sprw. lai lād: pa muti iziet, pa nāsīm ieiet, der Fluch trifft den Fluchenden selbst. lad, ka suodrēji sāk nuo gaisa birt. [Bei Glück mit dem Dativ: kas savam tē̦vam jeb mātei lād, tuo buż nuokaut Matth. 15, 4. Jetzt aber nur mit dem Akkusativ bekannt: kuo tu mani lâdi?] lād pie dzīva gala, er flucht Stein und Bein zusammen. Refl. - tiês, fürchterlich fluchen, schimpfen, sich dem Fluchen, Schimpfen ergeben: lai māsiņa lādējās BW. 7715. Vgl. lâsts, lāt.

Avots: ME II, 435, 436

lãdêt, - ẽju, laden: kuģi, bisi. Sonst kŗaut (kuģi). [Aus mnd. laden, woher auch estn. lādima "laden (eine Flinte)".]

Avots: ME II, 436

lâdêt: lād nuo paunām ārā Siuxt. Refl: -tiês, ‡

2) einen Eid ablegen (aus einem Manuskript).

Avots: EH I, 726

‡ làdêt ² Zvirgzdine, machen, bereiten: l. kuo ēst; l. meitām pūru ebenda und Baltinava; vorbereiten, ausrüsten: kad ganuos lādējuši, duotu maizes gabaleņu Tdz. 44681; "uzpuost" Nautrēni. Refl. -tiês Bērzgale, Nautrēni, Zvirgzdine, sich zurechtmachen; sich anschicken: jis ladās ("taisās") jau vest juo iz sē̦tu Pas. IV, 313 (ähnlich 252). Wohl aus r. ладить (наладить "in Ordnung bringen`).

Avots: EH I, 726