mêzt (li. mė´žti "den Dünger bearbeiten"), -žu, -zu, tr., intr.,

1) den Mist fortschaffen, misten:
nuo paša rīta līdz pusdienai mē̦zuši mē̦slus Etn. II, 35. kad kūti mēza, tad tuo izkaisīja ar zālēm un puķēm Etn. II, 182; mēžamie sakumi, Mistgabel R. Sk. II, 167;

2) fegen, kehren:
istabu, pagalmu. Sprw.: jauna sluota labi mēž Etn. III, 170. priekš paša durvīm jāmēž nuost Manz. - Subst. mêzẽjs, wer mistet, fegt: manam sūdu mēzējam trīs kažuoki mugurā BW. 28180. [mê̦zumi U., das Kehricht. Zu slav. mazati (nach Oštir WuS. IV, 215; im Kleinruss. mit der Bed. "wischen") und le. muozêt?]

Avots: ME II, 622

mêzt,

2): par Druvienas baruonu ne˙kā ļauna nee̦smu dzirdējis; nav viņam tik daudz tautā pagalms mē̦zts (man hat nicht so viel von ihm gesprochen, ihn kritisiert)
kâ lizumniekam Ciema spīg. 231; ‡

3) graben
(mit ê ) Auleja: m. duobi, aku; ‡

4) schlagen Celm., mit etwas Schwerem schlagen
(mit ê ) C., Lemb., Saikava, Serbig. - Subst: mē̦zumi: auch (mit ê̦ ² ) Seyershof.

Avots: EH I, 811