I nùobirzît L., nùobiržuôt Lis.], mit Furchen versehen, ein zu besäendes Feld durchfurchen Spr.: n. lauku.

Avots: ME II, 762

I nùobirzît, ‡ Refl. -tiês, bis zur Ermüdung od. bis zum Überdruss Saatfurchen ziehen: puikiņš tâ nuobirzījies, ka tīri slapju pierīti Saikava.

Avots: EH II, 32

[II nùobirzît Kreuzb., = nùobirkstît.]

Avots: ME II, 762