pleitēt
pleitêt, -ẽju. tr.,
1) pleĩtêt Salis, Jürg., plèitēt 2 Golg., Kl. Heidenfeld, schlagen
(mit einer pletne Etn. IV, 165): vīrs pleitē vilcējus A. v. J. 1898, S. 389;
2) pleĩtêt Salis, plèitēt 2 Saikava, saufen. Vgl. etwa plĩtêt I.
Avots: ME III, 334
1) pleĩtêt Salis, Jürg., plèitēt 2 Golg., Kl. Heidenfeld, schlagen
(mit einer pletne Etn. IV, 165): vīrs pleitē vilcējus A. v. J. 1898, S. 389;
2) pleĩtêt Salis, plèitēt 2 Saikava, saufen. Vgl. etwa plĩtêt I.
Avots: ME III, 334