purpēt

I pur̂pêt Gr.-Buschhof, -u, -ẽju, still bei sich widersprechen, murren; sich ärgern, brummen, schelten Warkl., Wessen, Lubn. n. Etn. llI, l: tev nevajaga uz viņu tik daudz purpēt Warkl.; pur̂pêt, unnütz sprechen Kārsava, Vidsmuiža. Zu purpas II?

Avots: ME III, 419


purpēt

I pur̂pêt: im Zorn still bei sich Böses sprechen: kad puiku peŗ, viņš pur̂pē Saikava; verärgert sprechen (Skaista), unzufrieden sein (mit ur̂) Warkl. n. FBR. XI, 104; verärgert widersprechen: kuo tu pùrpi 2 visu laiku? Pilda; murren (mit ur) OB.

Avots: EH II, 328


purpēt

II pur̂pêt, morsch, mürbe werden; im innern verfaulen Vidsmuiža, Kārsava u, a.; vgl. burbêt.

Avots: ME III, 419


purpēt

II pur̂pêt: auch Auleja, Sonnaxt, (mit ùr 2 ) Nautrēni, Skaista, (mit ur; von Rüben, Rettig u. dergl. gesagt) Wessen: siêna nuo lieta pùrp 2 Warkl.

Avots: EH II, 329