I riekls U., zu bellen liebend, (riêkls ² Ruhental) zänkisch : rejiet, riẽklas kuņas! Janš. Dzimtene ² I, 178. -S. auch riêklis.

Avots: ME III, 544

II riekls, Unglück Depkin n. U.; pasaules bē̦du un rieklu (acc. s.) "?" Remling Gesangb.

Avots: ME III, 544

‡ III riekls (Adjektiv?) "ein Undankbarer, der Gutes mit Bösera vergilt" Gr.-Würzau n. P. Alunāns.

Avots: EH II, 378