spļaut

spļaũt (li. spjáuti) Līn., Iw., Wolm. u. a. spļàut ² Kl., spļaut U., spļaũju, spļãvu, freqn. spļaũdît (li. spjáudyti) Ruj., Salis, Serbigal, AP., Wolm., spļàudît ² Nerft, Preili, -u, -ĩju, intr., tr., auch refl. -tiês, speien: laimei nebūs acts spļaudīt! Neik. 2. jūriņ[a] spļauda baltus viļņus BW. 30937. zilu un zaļu (Celm.) od. baltu (Br. sak. v. 1156; LP. I, 67; Etn. IV, 42) od. uguni(s) spļaut, sehr zornig sein: tâ nuokausējis, ka baltu vien spļāvuši LP. VI, 19. ugunis spļaut nuo dusmām Dicm. pas. v. I, 28. Subst. spļaũ(dî)šana, spļaũ(dî)šanâs, das Speien; spļãvẽjs, spļaũdîtãjs, wer speit. Zu lat. spuere, an. spýja od. spúđa, poln. spluwać "speien" u. a., s. Walde Vrgl. Wrtb. II, 683, Boisaq Dict. 824, Johansson IF. XIV, 327 u. a.

Avots: ME III, 1007