svaist

I svàist 2 -šu, -tu, laut weinen, schluchzen, jammern, seufzen, sich bekümmern, traurig sein Mar., Wid.: viņam nuotikusi nelaime: svaiš vien Mar. n. RKr. XV, 139, Wenn von einer Bed. "blasen" auszugehen ist (zur Bed. vgl. le. pùst), vielleicht zur Wurzel su̯ei- (bei Walde Vrgl. Wrtb. II, 517 f.), wozu aüch ir. seth- "wehen, blasen" gehören könnte.

Avots: ME III, 1141, 1142


svaist

I svàist 2 : schwer seufzen Kalnemois; nevajag par katru nieku s. Mahlup.

Avots: EH II, 611


svaist

II svàist (?) Nötk. "schlagen, prügeln".

Avots: ME III, 1142