verens

I verens, ein Schöps Adsel n. U. Wenn altererbt, etwa zur Wurzel u̯er- "aufreissen, ritzen" (bei Walde Vrgl. Wrtb. I, 286) ?

Avots: ME IV, 539


verens

II ve̦re̦ns,

1) = vare̦ns, stark, mächtig U.;

2) gewürzt (von Speisen und Getränken)
W. - Livl. n. U.; kräftig, mächtig (von Speisen) Salisb.: ve̦re̦ni kāpuosti (fett gekochter Kohl) Salis.

Avots: ME IV, 539


verens

II ve̦re̦ns,

2): kaņepes sēj ve̦re̦nākajā vietā Salis n. FBR. XV, 73. Vgl.ve̦rans.

Avots: EH II, 772